De zin van het leven

Ik las een mooi verhaal in het boek “De zin van het leven” van Fokke Obbema. Daarin wordt beschreven hoe niet helpend het is dat we als maatschappij hebben bepaald dat we succesvol en gelukkig moeten zijn, terwijl we dat gewoon ook heel vaak niet zijn.

Hoe zou het zijn als we daar wat meer vanaf kunnen komen, dat we tevreden kunnen zijn door het leven van een goed leven, of een goed genoeg leven. Dat het een streven is het goede te doen, in plaats van succesvol of gelukkig te (moeten) zijn? Het goede doen maakt mij nederiger, maakt ook dat er minder hoogdravende verwachtingen aan kleven en maakt ook dat ik denk dat het niet altijd leuk hoeft te zijn, of succesvol, en dat ik ook weleens ongelukkig mag zijn, gewoon omdat dat er bij hoort. Maar dat ik het goede wil doen zet bij mij ook aan tot in actie komen, tot reflectie, om tot inzichten te komen, en opnieuw te proberen, om mezelf soms onder de loep te nemen, zicht te krijgen op mijn eigen verlangens en behoeften, en na te denken hoe ik dat zelf en in samenspraak met anderen voor elkaar kan krijgen.

De maatschappij, dan ben jij

Ik lees ook een boek van Paul Verhaeghe, “Intimiteit”, waar ik erg van onder de indruk ben. Daarbij schetst hij de individuele problemen als maatschappelijke problemen, voortkomend uit een groter geheel. Ik vind dat bedroevend en tegelijkertijd geruststellend. Dat we niet altijd onszelf op ons kop hoeven geven voor fouten of voor niet gelukte handelingen, maar dat het maatschappelijk zo is dat we in een heftige tijd zitten en dat iedereen daarin worstelt, en het vooral ook vaak niet weet. En dat roept bij mij vooral op om liefde te blijven voelen, voor mezelf en mijn omgeving.

We worstelen allemaal met onze eigen achtergronden, met ons bestaan in een heftige wereld. Compassie voelen, voor onszelf en de ander, dat vind ik soms een ingewikkelde opgave, maar wel eentje waarbij ik denk dat het goed is om dat na te streven en waar ik graag mijn best voor doe.